วัยแสบสาแหรกขาด โครงการ 2
ตอนที่ 19
กองพลพยายามหว่านล้อมว่ามือยังเจ็บจะไปเล่นได้ยังไง ใบพัดยืนยันว่าตนนัดกับเพื่อนไว้แล้วยังไงก็ต้องไปซ้อม ใบพัดเริ่มนอยด์ เริ่มตีตัวเอง จนกองพลต้องรีบจับไว้บอกให้พอๆ
กองพลโทร.ถามอันยา อันยายืนยันว่าวันนี้มีนัดกันที่ห้องซ้อมดนตรีโรงเรียน ถามกองพลว่าจะพาใบพัดมาซ้อมหรือ ใบพัดจะไหวหรือ กองพลบอกว่าไม่ไหว แต่ต้องพาไปเพราะพูดยังไงใบพัดก็ไม่ยอม นัดเดี๋ยวเจอกัน
ออมที่ยืนอยู่กับอันยาถามว่าใบพัดเป็นยังไงบ้าง อันยาบอกว่าน่าจะแย่ จะให้ลุงพามาซ้อมเพราะรับปากเพื่อนๆไว้แล้ว ถึงมาก็เล่นไม่ได้เพราะมือบวมมาก น่าสงสาร...อันยาบอกออมว่า
“แต่ฉันเข้าใจใบพัดนะ ถ้ารับปากไว้แล้วยังไงก็ต้องทำ ยังไงก็ต้องมา น้องฉันก็เป็น ถ้าบอกว่าไปก็ต้องไป คำไหนคำนั้น”
“น่าสงสารว่ะแก ถ้ามาแล้วเล่นไม่ได้ ใบพัดมันจะเป็นยังไงอ่ะแก??”
ฆ้องวงศ์นั่งอยู่แถวนั้น ได้ยินอันยากับออมคุยกัน ความรู้สึกว่าตัวเองผิดค่อยๆเพิ่มมากขึ้น ยิ่งคิดถึงตอนที่ตัวเองแกล้งใบพัดในห้องน้ำก็ยิ่งคิดหนัก
อันยากับโอมมาถึงหน้าห้องซ้อมดนตรีเห็นพวกโป๊ปออกมายืนข้างนอก อันยาถามว่าทำไมไม่เข้าไปซ้อม โป๊ปบอกว่าสงสารใบพัด อันยางง โจบอกให้อันยาเข้าไปดูเอง
อันยาเดินเข้าไปในห้องซ้อมแล้วชะงักหน้าเสีย เมื่อเห็นใบพัดนั่งอยู่ที่เปียโนพยายามจะเล่น แต่พอกดแล้วเจ็บ ใบพัดก็ตีตัวเองเจ็บหนักขึ้นไปอีก ใบพัดเอาหัวโขกเปียโนและร้องไห้ ร้องจนอันยารีบเข้าไปหาบอกใบพัดว่าพอได้แล้วไม่ต้องซ้อมแล้ว ใบพัดพูดทั้งที่น้ำตาไหลพรากว่า
“ไม่ครับ ใบพัดจะซ้อม ใบพัดนัดเพื่อนไว้แล้วครับ ใบพัดต้องซ้อมนะครับ...ใบพัดต้องซ้อมครับ แต่ใบพัดเจ็บครับ”
ใบพัดร้องไห้สับสนไปหมดกับสิ่งที่ต้องทำแต่ทำไม่ได้ ใบพัดรู้สึกผิดหวัง เจ็บปวด เอาแต่ร้องไห้อยู่ตรงนั้นไม่ยอมไปไหน อันยากับออมปลอบใบพัดอย่าร้องไห้...อย่าร้อง แต่ตัวเองก็ร้องไห้ไปกับใบพัดด้วย...
ที่หน้าประตูฆ้องวงศ์ยืนดูอยู่ เป็นครั้งแรกที่ฆ้องวงศ์มองใบพัดด้วยความสงสาร นาทีนี้ความคึกคะนองความสนุกที่ได้แกล้งใบพัดหายไปหมดแล้ว
ขณะนั้นเองกองพลกับครูป้องก็มาถึง กองพลเดินผ่านฆ้องวงศ์พาครูป้องเข้าไปในห้องซ้อม บอกอันยากับออมว่าลุงกับครูป้องขอคุยกับใบพัดเป็นการส่วนตัว ทั้งสองจึงออกไป อันยาถามฆ้องวงศ์ขณะเดินผ่านว่า
“ถามจริงเหอะไอ้ฆ้อง แกมีความสุขเหรอวะที่เห็นใบพัดเป็นแบบนี้”
ฆ้องวงศ์สะเทือนใจอยากจะบอกว่าไม่ แต่ก็ไม่ได้พูด พออันยากับออมออกไป กองพลก็เดินมาพูดกับฆ้องวงศ์ด้วยน้ำเสียงมีเมตตาว่า
“ฆ้องวงศ์ ลุงขอร้องล่ะ ช่วยออกไปก่อนนะ ลุงไม่รู้ว่าทำไมเธอถึงชอบแกล้งใบพัด แต่ครั้งนี้...ใบพัดเจ็บจริงๆ มันไม่ใช่เรื่องตลกแล้วนะ”
“ครับ...” ฆ้องวงศ์หน้าจ๋อยแล้วเดินออกไป หันมองใบพัดอีกที เห็นยังนั่งร้องไห้อยู่ที่เปียโน
กองพลปิดประตูเดินกลับมา ครูป้องลากเก้าอี้ไปนั่งข้างใบพัด
ฆ้องวงศ์เดินออกไปจ๋อยๆ พอเงยหน้าก็เห็นเพื่อนๆมองอย่างไม่เข้าใจ ส่วนอันยากับออมมองอย่างไม่พอใจ แล้วทุกคนก็เดินหนีไป
ฆ้องวงศ์รู้สึกผิด เริ่มรู้สึกว่าตัวเองทำเกินไปจริงๆ เดินเลี่ยงออกไปหน้าจ๋อยๆอย่างโดดเดี่ยว
ooooooo
